اندر زیبایی های کارآگاه دروغگو - 7
قبلاً پای یکی از پستها، یکی از دوستان پرسیدن : «یعنی شرلوک هنوز خودش رو بخاطر مرگ مری نبخشیده؟» و من علی رغم اینکه سعی کردم خلاصه کنم، پاسخی نسبتاً طولانی رو درج کرده بودم و عرض کردم که ان شاءالله بعداً در یک پست مجزا بهش اشاره میکنم.
این، متن کامل اون پاسخ هست:
امشب تازه از وجود اپیزود صفر مطلع شدم و اون رو دیدم. آخی چقدر قشنگ بود! ^_^ با صراحت و سادگی شیرینش زوایای بیشتری از بخش های پنهان شخصیت شرلوک و جان رو نمایان کرد. با این حال، بنظرم هرچند قسمتهای اصلی در مسائل فنی مثل جلوه های ویژه، مسیر پردازش داستان، تدوین ، نور ، موسیقی متن، لوکیشن ها و غیره بسیار متفاوت و قوی تر هستن، اما باز هم این قسمت زیبا و حرفه ایه.
فقط تنها دلیلی که باعث میشه من قسمتهای اصلی رو بهتر بدونم اینه که قسمتهای اصلی، ضعفهای شرلوک (نیاز به محبت) و جان (علاقه به شرلوک!) رو مخفی میکنن و در رفتارشون خیلی «غیر مستقیم» نشون میدن؛ با اینکه «دیالوگهای مستقیمی» توسط افراد مختلف (مثلا مالی به شرلوک و خانم هادسون به جان، درباره ی ضعفهاشون) گفته میشه؛ اما در رفتار ، اونها ضعفهاشون رو انکار کرده و سعی میکنند کنترلش کنن. (بخصوص جان که میجنگه اصلاً!)
بهرحال خیلی لذت بردم.
با تشکر از کانال خیابان بیکر که تونستم بدینوسیله متوجه وجود این قسمت از فیلم بشم.سپاس :)
+ پ ن : صحنه ی شرلوک غرق در جستجو روی پشت بام زیر باران و نور ماه، همراه
با موسیقی متن،و تماشای ناباورانه ی او توسط جان، آن هم از پایین به بالا،
کل شخصیت شرلوک ، تمام داستان شرلوک ، حتی جزئیات مهم آن، گذشته ی تلخ او، آینده ی شرلوک و
جان، افکار آنها ، اهداف ، سختی ها و شیرینی ها را «همگی باهم» به «شکوه
هر چه تمام تر» در یک اوج واقعی به نمایش میگذارد.
صحنه ای که در قسمتهای
اصلی نیست و نمایشی بی نظیر، و تنها شایسته ی این اپیزود صریح و صادقانه
است...
