"به حرفهای دیگران اهمیت نده"
"Don't listen to what they say"
جمله ای که توی بسیاری از آثار هنری ایرانی و خارجی دیده میشه. از ترانه تا شعر تا داستان و ...
در کمال تعجب، انگار که درد مشترکی بین کل ملتهاست!
گویی بشر سابقه ای بسیار گسترده، طولانی و دیرین در آزردن هم نوع خود با زخم زبان داره!
درباره ی نقد نسبت به برنامه های صدا و سیما که صد جلد کتاب میشه نوشت. اما چند تا نکته ی کلی هست که دلم نمیاد نگم.
اول اینکه؛ کاش برنامه سازان، و همچنین مدیران رسانه، اول یک آمارگیری از سطح روحیه ی جامعه داشته باشن تا ببینن بیشتر چه سبک از سریالها برای جامعه ی امروز ما لازمه. این نکته خیلی حیاتیه. اما متأسفانه صدا و سیمای ما اونقدر غیرکارشناسی عمل میکنه که بعد از گذشت اینهمه سال و این همه پیشرفت علوم روانشناسی و علوم مدیریت رسانه، و علی رغم ادعاهای مبنی بر کار فرهنگی، نه تنها اطلاع صحیحی از وضعیت روحی و روانی جامعه نداره، بلکه بعضاً از همون روشهای بچه-گول-زنِ قدیمی استفاده میکنه.
به نام خدا
سلام :)
اینجوری که حساب کردم تقریباً یک سال و نیم پیش بود که پروژه ای رو شروع کردم و الآن چند روزه که تموم شده.
من هم مثل خیلی های دیگه
تو زندگی واقعی مجبوری با بعضی از آدمها معاشرت کنی که هر چقدر هم که مناعت طبع داشته باشی، آخرش هم بخاطر دغدغه های کوچیکشون اونقدر بهت فشار میارن که تو هم سطح دغدغه هات به همون اندازه پایین بیاد. یهو به خودت میای و میبینی که داری با هزار فکر بزرگ که توی سرت هست، درباره ی چیزهای کوچیک غصه می خوری...
این جور وقتها خیلی انرژی صرف خوم میکنم تا دوباره خودمو از این پستو بالا بکشم.
این جور وقتها خیلی به اخلاق گند شرلوک غبطه میخورم.
کاش میشد به همون راحتی گفت: «مسخره است!» و در رو بست، و اهمیتی به هیچ چیز نداد!!
یه نفس عمیق بکش شرلوک! فقط چند ساعته. اینم تموم میشه. وقت بچه دار شدن به خودت مربوطه. لباست خیلی هم خوبه. لازم هم نیست به هیچ کس توضیح بدی که چرا زنگ نزدی یا وقتت رو با حرفهای بیهوده تلف نکردی. هنری که در حال پیگیریش هستی بی نظیره و لازم نیست برای کسایی که آخرین دغدغه شون لبه ی طلائیِ فنجونه، توضیحش بدی، چون نمی فهمن. در برابر طعنه ها و تعارفات بیخودی فقط لبخند بزن. لازم نیست دنبال جمله بگردی. احمقانه است، پس جواب هم نداره!... تو خوبی شرلوک. خوبی. مشکلی نیست.
هوه...
نفس عمیق بکش شرلوک.
فقط چند ساعته.
سه الی چهار پست مفصل برای نوشتن دارم. بخش سوم زوایای زیبای کارآگاه دروغگو ؛ یک نکته درباره ی مایکرافت ؛ بررسی انتخابی طنزهای کارآگاه دروغگو ؛ و بررسی سیاسی فصل چهارم (برخلاف اسم بظاهر زننده اش؛ مطلب مفصل و قابل توجهیه).. در حال استخراج تصاویر مربوطه از داخل فیلم بودم. تقریباً تموم شد... نه تموم هم نشد!!... اما هنوز هم (در ادامه ی این چند روز) همون مقاومت عجیب رو حس میکنم!.. طلسم دستمو!! نمیدونم چرا نمیره به نوشتن...
توی جمجمه ام پر از حرفه.. همش سیگنال میشه عضله به عضله میاد پایین ، جمع میشه سر انگشتام.. وقتی کیبرد رو لمس میکنم نبض میزنه... عین تشنه ها! گشنه ها! خمارا! ولی سر آخر... نمیتونم هیچی بنویسم... شاید همین چند خط دری وری هم فقط کمی از فشارش رو تخلیه میکنه... ولی بازم بخاطر همین چند خط هم ممنونم،.. دستم!! :)
***
فعلاً اینو بذارم یکم هوامون عوض شه :) .. :
این مطلب شاید بعداً حذف شود.
پ ن 1 : اگر به هر دلیلی حالتون خوب نیست نخونید.
پ ن 2 : التماس دعا...
